Na minutenlang in diepe rouw geweest te zijn wegens het verscheiden van
onze geliefde Pegasus heb ik, teneinde het rouwproces af te sluiten, besloten
naar de Efteling te gaan, om aldaar - lekker bakkend in een Hollands
zomerzonnetje - te genieten van de sloopwerkzaamheden.
Althans, dat was de ijdele hoop die ik koesterde. Bij aankomst, kort na
opening, was er reeds enige bedrijvigheid te bespeuren. Mannen in
externe-partijen-t-shirts liepen heen en weer met buizen, er spoot water en
er was een team bezig bij de dam die de Vliegende Hollander-vijver scheidt
van het stukje kanovijver dat ons nog rest. Niet veel later plopte er zelfs
een brute kraan met grote grijpers tevoorschijn die urenlang als het Zwaard
van Damocles boven de hoogste bocht heeft gehangen.
Uiteindelijk, zo'n 4,5 uur later, begon deze aan zijn demoliserende arbeid
en hebben we gedurende toch zeker tien minuten kunnen genieten van het
splinterende gekraak en het metalen gebonk dat geproduceerd werd door de
nauwelijks door de balken en bomen heen te ontwaren sloopactiviteiten. Na
een enkele foto en een paar video-fragmentjes konden we dus weer -bruin
gebakken en wel- richting huis.
