Eftelist duikt erin!

Het Meis­je met de Zwa­vel­stok­jes is mis­schien wel het al­ler­mooi­ste sprook­je van het Sprook­jes­bos. Het ont­roe­ren­de ta­fe­reel­tje van een jong meis­je dat door ie­der­een ver­la­ten sterft in de sneeuw zorgt voor be­traan­de oog­jes bij me­nig park­be­zoe­ker. He­laas wordt de emo­tie die het sprook­je op­roept vaak ruw ver­stoord door men­sen die tij­dens de voor­stel­ling met een hoop ka­baal de ruim­te bin­nen­ko­men. Ze ba­nen zich een weg door de don­ke­re ruim­te be­ge­leid door kre­ten als: ”Hee, het is al be­zig!”, ”Shit, ik zie niet waar ik loop!” en ”Au, hier staan dus ook al men­sen.” Hoe goed je je ook pro­beert te con­cen­tre­ren op de scène, de com­bi­na­tie van de klei­ne, on­ver­lich­te ruim­te, de aard van het sprook­je en het feit dat be­zoe­kers niet wor­den te­gen­ge­hou­den totdat de vol­gen­de voor­stel­ling be­gint is ui­terst on­ge­luk­kig. De la­ter toe­ge­voeg­de tekst en de do­ven­de kaar­sen waar­mee be­zoe­kers ge­vraagd wordt te wach­ten bij de en­tree blij­ken ei­gen­lijk nau­we­lijks ef­fect te heb­ben. Het zou goed zijn als de Ef­te­ling in­ziet dat het Meis­je met de Zwa­vel­stok­jes een aan­pas­sing ver­dient die re­gelt dat toe­schou­wers in het ver­volg geen over­last meer er­va­ren van be­zoe­kers die aan­ko­men na­dat de voor­stel­ling is ge­start.