Eftelist duikt erin!

Het Wa­ter­or­gel in het Car­rou­sel­pa­leis was al een tijd­je niet meer wat het ooit was, maar sinds 2010 is dit be­lang­rij­ke stuk­je Ef­te­ling­nostal­gie he­le­maal niet meer voor het pu­bliek toe­gan­ke­lijk. In de zaal wor­den te­gen­woor­dig tv-pro­gram­ma's zo­als Het Mysterie van... op­ge­no­men. De Ef­te­ling heeft steeds aan­ge­ge­ven dat het om een tij­de­lij­ke op­los­sing gaat, maar van de bouw van een nieuw on­der­ko­men voor me­dia­pro­duc­ties lijkt voor­als­nog geen spra­ke en sinds de komst van Aquan­ura lijkt de nood­zaak om het Wa­ter­or­gel te her­o­pe­nen nog ver­der weg­geëbd. Ont­zet­tend spij­tig!
Het is vol­ko­men dui­de­lijk dat het Wa­ter­or­gel toe is aan een flin­ke op­fris­beurt - ook op tech­nisch en cre­a­tief vlak. Maar zo­als de Ef­te­ling zorgdraagt voor haar ou­de car­rou­sels en de bij­be­ho­ren­de or­gels, zo ver­dient ook het Wa­ter­or­gel aan­dacht. Dit is één van die au­then­tie­ke plek­jes waar je bij­zon­der voor­zich­tig mee om­gaat, los van de in­kom­sten die er­te­gen­over staan. Ef­te­ling, kom de be­lof­te na en zet het Water­orgel terug op het pro­gram­ma!

Wie in staat is om in het Spook­slot het ta­me­lijk in­co­he­ren­te ver­haal­tje van Vis­cu­la­mia en de wee­kla­gen­de rech­ters in het zol­der­raam even te ver­ge­ten kan in de hoofd­s­how van de­ze at­trac­tie een prach­ti­ge uit­beel­ding van Saint-Sa­ëns' Dan­se Ma­ca­b­re zien. Het be­roem­de sym­fo­ni­sche ge­dicht laat na twaalf mid­der­nach­te­lij­ke klok­sla­gen de Dood met zijn vi­ool op­dra­ven, en de do­den op het kerk­hof wor­den voor een duis­te­re dans tot le­ven ge­wekt. Bij het aan­bre­ken van het och­tend­glo­ren glip­pen de ge­stor­ve­nen te­rug hun gra­ven in, waar­na de Dood al­leen ach­ter­blijft, en zijn een­za­me vi­ool­spel weer­klinkt.
De vi­ool die als Pep­per's Ghost in het de­cor van het Spook­slot zweeft lijkt zich ech­ter wei­nig aan te trek­ken van de par­ti­tuur van Ma­ge­re Hein. De strijk­stok speelt dui­de­lijk een heel an­der wijs­je dan wat be­zoe­kers op dat mo­ment ho­ren. Dit valt voor­al erg op aan het ein­de van de show, aan­ge­zien dan al­leen de vi­ool nog te zien en te ho­ren is. Zou het erg veel moei­te kos­ten om de vi­ool syn­chroon met de mu­ziek te la­ten spe­len? Als be­we­ging en ge­luid hier net­jes op el­kaar af­ge­stemd wor­den dan zul­len de laat­ste paar se­con­den van de voor­stel­ling met­een veel in­druk­wek­ken­der zijn!