Eftelist duikt erin!

De eens zo lommerrijke tuin van de stiefmoeder van Assepoester is sinds de komst van De Zes Zwanen veranderd in een saaie steeg met bloemperkje. Leuke details als het continue geluid van vogels en af en toe een stemmig fluitdeuntje verdwenen helemaal. De grafsteen die ooit conform de sprookjesvertelling onder een hazelaar in de tuin stond werd verplaatst naar een rare plek, net buiten de tuin in het gedeelte van De Zes Zwanen. Kortom, deze tuin verdient een fraaier herontwerp met bijvoorbeeld iets meer groen, iets minder klinkers, en weer een logische plek voor de grafsteen-met-hazelaar.

Het Meis­je met de Zwa­vel­stok­jes is mis­schien wel het al­ler­mooi­ste sprook­je van het Sprook­jes­bos. Het ont­roe­ren­de ta­fe­reel­tje van een jong meis­je dat door ie­der­een ver­la­ten sterft in de sneeuw zorgt voor be­traan­de oog­jes bij me­nig park­be­zoe­ker. He­laas wordt de emo­tie die het sprook­je op­roept vaak ruw ver­stoord door men­sen die tij­dens de voor­stel­ling met een hoop ka­baal de ruim­te bin­nen­ko­men. Ze ba­nen zich een weg door de don­ke­re ruim­te be­ge­leid door kre­ten als: ”Hee, het is al be­zig!”, ”Shit, ik zie niet waar ik loop!” en ”Au, hier staan dus ook al men­sen.” Hoe goed je je ook pro­beert te con­cen­tre­ren op de scène, de com­bi­na­tie van de klei­ne, on­ver­lich­te ruim­te, de aard van het sprook­je en het feit dat be­zoe­kers niet wor­den te­gen­ge­hou­den totdat de vol­gen­de voor­stel­ling be­gint is ui­terst on­ge­luk­kig. De la­ter toe­ge­voeg­de tekst en de do­ven­de kaar­sen waar­mee be­zoe­kers ge­vraagd wordt te wach­ten bij de en­tree blij­ken ei­gen­lijk nau­we­lijks ef­fect te heb­ben. Het zou goed zijn als de Ef­te­ling in­ziet dat het Meis­je met de Zwa­vel­stok­jes een aan­pas­sing ver­dient die re­gelt dat toe­schou­wers in het ver­volg geen over­last meer er­va­ren van be­zoe­kers die aan­ko­men na­dat de voor­stel­ling is ge­start.